Station Sprookjesbos is samen met Station Noord het allereerste treinstation van de Efteling Stoomtrein Maatschappij, gelegen aan de rand van het Herautenplein op de plek waar tegenwoordig het sprookje van Tafeltje-dek-je en het kasteeltje van de Stiefmoeder van Sneeuwwitje staan.

De Dansende Dolfijn was een attractie in het Sprookjesbos van 1964 tot 1970, waar een vis in een bassin rondjes zwom in een golvende beweging en daarbij water spoot. Het geheel werd begeleid door een instrumentale versie van "Moon River" van Henry Mancini. De attractie werd al snel vervangen door het beeld van de Zeemeermin. De attractie was technisch bedacht door Peter Reijnders en ontworpen door Anton Pieck.

In het huisje met het strodak waar tegenwoordig Vrouw Holle 'woont', kon men van 1962 tot en met 2000 het Sprookjesmuseum vinden. Het gebouw bestond destijds uit twee ruimtes en was via een dubbele deur aan de zijde van het Herautenplein te betreden.

In de Noordpool (eerder In Den Noordpool) was een horecapunt op de Sprookjesbosroute. Dit balieverkooppuntje is geopend in 1955 en werd gesloten in 1978. Het gebouwtje was echter tot oktober 2015 nog te vinden op de Sprookjesbosroute tussen Roodkapje en Kapitein Gijs, exact op de plek waar in 2016 het huisje van Geppetto als onderdeel van het sprookje Pinokkio werd geopend.

Kogeloog of De dienaar met wesp was een buste van de dienaar uit het sprookje de Zes Dienaren die in de jaren 50 pal naast Langnek stond. In 1954 werd het beeld geplaatst, waarschijnlijk in een poging om het sprookje completer te maken. Het is echter niet bekend of er ooit plannen zijn geweest om ook de andere dienaren te verwezenlijken. Het beeld was geplaatst in een vijvertje en stond vlak naast Langnek. Op zijn hoofd droeg hij een witte pruik met daarop een kapiteinshoed met veren. Hij keek scheel naar een wesp die zich op zijn neus had genesteld.

De Chinese Nachtegaal is een sprookje over een keizer die elke dag geniet van een zingende nachtegaal aan zijn raam, vervolgens een mechanische nachtegaal ontvangt welke kapotgaat, dan doodziek wordt en pas geneest als de echte nachtegaal uiteindelijk weer voor hem komt zingen. Het werd geschreven door de Deense sprookjesschrijver Hans Christian Andersen, die het publiceerde in zijn sprookjesbundel Nye Eventyr in 1843 onder de titel "Nattergalen" (Nachtegaal).